ยิ่งหา ยิ่งไม่เจอ
ถ้าเราเคยไขว่คว้า หาคนรักหรือใครสักคน ที่อยู่ข้างข้างกัน
เราอาจจะเคยบอกกับตัวเราเองว่า"เหนื่อย" หรือ "เมื่อไร จะเจอ"
เคยทำของหายในห้องตัวเองไหม ?
พยายามหาแทบตายหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ
แต่พอเลิกหามันกลับพบได้ง่ายดาย !
"อ้าว อยู่ตรงนี้เองเหรอ" หรือ
"มาอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย หาตั้งนาน"
..ความรัก ก็คงไม่ต่างกันเท่าไร ?..
ยิ่งจ้อง ยิ่งไม่ชัด
เคยมองพระจันทร์เต็มดวงในคืนที่มืดมิดไหม?
เคยมั้ย...ยิ่งจ้อง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่า
พระจันทร์เป็นภาพลางเลือน
มองเท่าไหร่ ก็ไม่ชัดสักที
ยิ่งอยากมองให้ชัดเท่าไหร่ ยิ่งปวดตามากเท่านั้น
ก็คงคล้าย ๆ กับเราเฝ้ามองใครซักคน
ซึ่งไม่มีวัน..จะหันกลับมามองเรา
ต่อให้พยายามให้เค้ามองเราเท่าไหร่
ที่ได้กลับมา ก็เพียงความว่างเปล่า
สุดท้าย
ความพยายามที่มอบให้เค้าไปก็ย้อนกลับมาตอกย้ำ
ความรู้สึกตัวเอง
ว่าเราเป็นคน"โง่ "
โง่....ที่ให้ความสำคัญกับเค้ามากเกินไป
โง่....ที่คิดถึงเค้ามากกว่าคิดถึงตัวเอง
โง่....ที่ยังดึงดัน
ทำให้ตัวเองเจ็บ ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก
แต่นั่นแหละ
บทเรียนมันสอนคนเสมอ
เรียนรู้ที่จะเจ็บ เรียนรู้ที่จะแกร่ง
มองแล้วเจ็บ เราก็จะไม่มองมันอีกต่อไป
จะสนอะไร กับคนที่เค้าไม่สนเรา